Być albo nie być? - Olivia

Życie ziemskie rozpoczyna się w dniu narodzin, a kończy w dniu śmierci. Dla każdego jednak czas istnienia upływa inaczej. Na świecie istnieje wielu ludzi, jednak nie są identyczni, znacznie się od siebie różnią. Różnice wynikają z poglądów,   z zachowania, a nawet z wyglądu. Wśród wszystkich ludzi na Ziemi na pewno znajdzie się chociaż jeden, który boryka się z własną tożsamością i tak naprawdę nie wie, kim jest.

W dramacie Szekspira jest siedem monologów Hamleta. Mają one charakter filozoficzny. Dotyczą spraw ogólnoludzkich. 

„Być albo nie być , to wielkie pytanie (…) „  - to najsłynniejszy cytat wypowiedziany przez głównego bohatera w scenie pierwszej aktu trzeciego. Jego tematem są rozterki duchowe i rozważania Hamleta nad sensem i celem ludzkiego życia. Staje on przed strategicznym wyborem pomiędzy bierną a czynną postawą. W monologach ukazuje się jako człowiek wrażliwy, inteligentny, zainteresowany poznaniem ludzkiej natury i charakteru ludzkiego życia. 

Ludzie mają wybór, a życie nie jest koniecznością i można je w każdej chwili zakończyć. Jednak wszyscy pragną zachować je jak najdłużej. Główny bohater rozważa, dlaczego tak się dzieję. W przekonaniu Hamleta życie jest pełne cierpienia, a człowiek jest ciągle wystawiony na ból i cierpienie, z którym musi sobie radzić sam. Jednak woli je znosić, niż przerwać. Stwierdza, że to tchórzostwo wynika z ludzkiej rozwagi – znoszenie męczarni z nadzieją, że po śmierci zasłuży się na lepszy los. Bohater uważa, że człowiek bardziej boi się nieznanego. Nikt tak naprawdę nie wie, co dzieje się po śmierci i jakie następstwa nadchodzą. To właśnie ta niepewność każe ludziom trzymać się życia :

„Gdybyśmy wiedzieli, Że raz zasnąwszy, zakończym na zawsze

Boleści serca i owe tysiączne

Właściwe naszej naturze wstrząśnienia,

Kres taki byłby celem na tej ziemi

Najpożądańszym”.

 Uważam, że rozum czyni ludzi tchórzami i każe przyjąć życiowy ból oraz cierpienia.  Niczego pewnego nie wiemy o świecie, zatem wybieramy życie i bycie tchórzami. Hamlet    w ten sposób chce usprawiedliwić własny strach. Jest osamotniony i zagubiony. Gdyby nie obawa o to  , co dzieje się z człowiekiem po śmierci, bądź strach przed nieznanym, każdy mógłby szybko skończyć swoje ziemskie cierpienia, dokonując samobójstwa.

Monolog traktuje o kruchości ludzkiej egzystencji. Każdy z nas ubolewa nad niemożliwością zmiany początku i końca egzystencji, boimy się żyć, boimy się umrzeć. Wszystkie momenty naszego istnienia były, są i będą zagrożone. Nigdy nie wiemy, co nas może spotkać. Czas przemija, a wraz z czasem przeminie człowiek.